Boos medisch personeel.

De eerste nacht op een gedeelde kamer hebben we weer achter de rug. Toch even wennen, maar wel prettig niet alleen wakker te worden. Voor het ontbijt van deze kerstdag komt een andere zuster weer de dienbladen brengen. Netjes met het theezakje naast de beker, dat wel. Geen versierde beker voor mij deze ochtend. Ik weet ook helemaal niet wanneer de Duitse zuster moet werken. Maakt me eigenlijk ook niet uit. Vandaag ga ik lekker het ziekenhuis uit.

Gelukkig hoef ik niet meer met een zuster het bed uit. Tenminste, niet om naar de wc te gaan. Wil ik wat anders, tsja dan moet dat wel onder begeleiding. Ik lig nog steeds aan de morfine en antibiotica, dus kan ze ook geen ongelijk geven. Die stellage, met enorme klomp aan gips is overigens ook niet heel praktisch om eens rustig een rondje te gaan lopen. Nee ik wandel wel naar de WC en voor de rest lig ik in mijn ziekenhuispakje gewoon in bed. Proberen te contacten met thuis. Het is ten slotte 2e kerstdag, maar bedenk dan ook dat er nog iets met tijdsverschil is. Misschien zitten ze toch niet te wachten op bericht midden in de nacht. Er zit toch iets van 3 uur verschil in. Nou gelukkig maar, want de verbindingen liggen er toch uit.

Er komt weer een groepje binnen. Een arts en wat medische mensen. Zij doen elke dag een rondje met hoe het gaat. Ook wondcontrole hoor daar bij, voor zover mogelijk. Aan de arm kunnen ze op dit moment niks doen, maar de brandwonden wel. Ik heb dit niet eens verwerkt in mijn tweede blog, maar bij de eerste operatie zakte mijn lichaamstemperatuur nogal bizar laag. Toen hadden ze daar bedacht dat ze de warmtedeken maar rechtstreeks op mijn ‘naakte’ lijf moesten leggen. Dat heeft als resultaat gehad dat mijn temperatuur omhoog ging. Op zichzelf of niet gek, als je bedenkt dat ik nu littekens op de benen heb van eerste en tweedegraads brandwonden. Maar hey, het was wel warm toch?

Nou, goed. Deze wonden hebben dus wel verzorging nodig dus daar waren ze even mee bezig. Ook namen ze de dag even door. Tussen 10:00 en 10:30 zou ik opgehaald worden door de Nederlandse ‘doktersassistentes’. Ze gaven mij daarbij even mee dat ik mij in het ziekenhuis weer om een bepaalde tijd moest melden anders zwaaide er wat. Zouden ze mij daar nu ook al goed genoeg kennen? Nee toch? Rond 10 uur klaar zijn, betekende dat de dienstdoende zuster rond half 10 op de kamer komt om mij te helpen aankleden. Ik ben tenslotte nog niet mijn bed uit geweest, buiten de kamer en WC om. Ik ben ook benieuwd hoe dat zal zijn.

Daar lig je dan weer. Te wachten op de zuster. Ja, daaaaaag. De rechter hand is niet te gebruiken dus alles met 1 hand kost me vast een boel tijd. Aan tijd geen gebrek dus kan ik prima proberen mijzelf aan te kleden. Lukt het niet kunnen ze mij alsnog helpen. Een schone boxer heb ik zo aan mijn broek ook. Dat is niet zo moeilijk met 1 hand. De sokken glijden ook prima om de voeten. Iemand had nog een paar schone dingen in mijn rugtas gedrukt. Nu door met de schoenen. Dat aantrekken is het probleem niet. Maar veters strikken. Daar heb ik niet over nagedacht. Met 1 hand veters strikken die ook nog vast blijven zitten, maar ook los kunnen als je dat wil. Uitdaging! Na 3 kwartier is me dat gewoon gelukt. 3 Kwartier! De Ier en Amerikaan konden er overigens smakelijk om lachen en vonden mijn inzet ‘bewonderenswaardig’. Ik vond het gewoon ronduit irritant dat het zo lang duurde.

De Ier was naar de WC geweest en zou op zijn bed gaan liggen. Op datzelfde moment kwamen 2 zusters binnen, maar liepen gelijk weer weg. Het was nog geen tijd voor mij, dus we keken elkaar wat aan. Deur weer los. Twee artsen en 2 zuster komen ‘binnenstormen’. Waar ik wel niet dacht mee bezig te zijn. ‘Changing my clothes sir’. Een beetje geïrriteerd vraag ik wat heb probleem is. De zusters zouden mij aankleden en het kan nooit zo zijn dat ik gebruik maak van mede patiënten om mij aan te kleden. Nou dat snap ik zelf ook wel en probeerde duidelijk te maken dat ik ze niks heb gevraagd en zij mij überhaupt niet hebben geholpen. Dat kan natuurlijk helemaal niet, want ja hoe krijg je de schoenen dan dicht. “I still have a functional left hand sir”. Ik zal zijn gezichtsuitdrukking nooit vergeten, op het moment dat zowel de Ier als de Amerikaan aangeven dat zij zelf ook met bewondering hebben gekeken. Ik krijg nog een voorzichtig excuus en de meute gaat de kamer weer uit.

Kerst brunch.

Blijkbaar hebben de Nederlandse dames alles meegekregen, want die kwamen 2 seconden later, lachend de kamer in. Ze hadden nog een shirt en schaar meegenomen, want mijn arm past met geen mogelijkheid ergens in. Na ze mij toch een beetje ‘moesten’ helpen (van de artsen) ben ik meegenomen naar het Nederlandse deel. 3x zuchten en hup die grote tent in. Ik heb me nog nooit zo bekeken gevoeld. Een bizarre situatie, want iedereen kijkt maar niemand vraagt. Op dat moment heb ik ook maar besloten, dat iedereen mooi mag kijken. In buffetvorm slinger in wat op een bord. Jaaaaa, maar hoe komt dat bord weer op de plek waar we zitten. Het is heet en het zijn van de slappe bordjes. Gelukkig brengt iemand mij het bordje naar de tafel. Ik hoefde er niet eens om te vragen en raakte ook mooi aan de praat.

Straaljagers.

Na de brunch krijg ik nog een rondleiding. Onder andere de plek waar de F16 piloten verblijven. Daar waar in de tent iedereen keek maar niemand vroeg, waren de aanwezig piloten zelfs heel vriendelijk en praatgraag. Ik krijg de uitnodiging om straks eens te komen kijken bij de straaljagers, want ze hebben een opdracht die gevlogen moet worden, met spectaculaire start die ze moeten ‘oefenen’.

Even later bij de hangars aangekomen. Ik word met een headset ingeplugd op hun communicatie systeem. Alle checks kan ik nu meekrijgen en loop mee op het toestel. Heel gaaf om zo van dichtbij mee te maken. Na alle checks en motoren opgestart gaan hun richting startbaan. Wij zoeken een mooi plekje en zien ze 1 voor 1 de baan over jagen. Met donder en geweld geven ze een slinger aan die straaljager en gaan compleet verticaal omhoog. Bizar! Binnen no time zijn ze verdwenen en ga ik naar het ziekenhuis.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De hele middag en avond op bed gelegen. Dit kostte toch meer energie dan ik dacht. Met weer een paar slechte Duitse gesynchroniseerde films sluit de dag. Na een bezoekje aan het toilet staat er een beker water op mijn kastje.

‘Bis später Gerrit’.

Een lange blog deze keer, door een dag vol ervaringen.

Gert

Facebook