Van ongeluk tot blog #4.
We zijn alweer bij het vierde deel aanbeland. Ik hoop dat het nog enigszins vermakelijk is voor jullie. Zo niet heb ik het in ieder geval opgeschreven voor mijzelf haha.
Terug naar huis?
Daar waren we gebleven! De vlucht met de Zweedse heli’s gaan natuurlijk niet door naar het westen. In Masar-e Sharif word de landing ingezet. Schuifdeuren weer los, wapens naar buiten en weer wind. Heel veel wind. Rij eens met 130 km/h over de snelweg, met alle ramen los (of open voor de mensen hier niet uit de buurt ;)). Nou dat gevoel keer 600 ofzo. Man een bezoekje aan de porseleinen troon, na een weekje chili con carne is er werkelijk niks bij. Maar dat is weer een ander verhaal.
23-12-2011.
Na aankomst op Masar, staat ook daar een ambulance klaar om mij een paar 100 meter te vervoeren naar de Role 3. Het ziekenhuis zeg maar van Masar. Deuren van de ambu los. Daar ga je dan. Op de basis ben ik de heenweg al geweest. Vanwege het weer hebben we daar een paar dagen ‘vast’ gezeten, omdat er niet geland kon worden op Kuduz. Toch ga ik met het gevoel naar binnen, dat ik de basis nu op een andere manier ga ontdekken. Positief? Hmm. Dat weet ik niet. Bij binnenkomst zijn er een aantal artsen die mij vriendelijk begroeten. Geen idee in welke taal, geen Engels en geen Duits. Geen idee hebbende ook wat ik moet verwachten, laat ik alles maar over mij heen komen en bega het maar gewoon. Ook niet echt een keus. Een van de zusters vraagt naar het verhaal. Een Duitse zuster. Ook zij was behoorlijk onder de indruk van die stellage aan de arm. Na een ‘intake’ gesprek met diverse mensen en de overdracht, word ik naar een kamer gebracht. Daar lig je dan. In je uppie. Gezelligheidsmens dat ik ben, is dat echt een plek voor mij.
Een arts komt op de kamer. Een paar medische dames van de Nederlandse delegatie (het huisarts idee, maar dan op een basis in Afganistan) willen mij even op komen zoeken een dezer dagen. Dat zou tof zijn. Alleen is ook maar zo alleen. Ook geeft hij aan dat als ik naar huis wil bellen, ik een seintje moet geven. Dan zorgen ze ervoor dat dit gaat gebeuren. Binnenkort krijg ik een andere kamer als daar een plek vrij komt. Morgen word dus vast alles beter.
24-12-2011.
Geen nieuwe kamer vandaag. Shit! Het is de dag van kerstavond en het contact naar huis verloopt moeizaam. Ik krijg maar geen code voor de Wifi, wat lastig communiceren is als je geen gewoon netwerk zoals KPN, Vodafone of wat ook hebt. Nouja slikken en doorgaan. Bellen is ook een drama.
Daar was hij dan. Mijn breekpunt heb ik bereikt. Alleen in een kamertje, op kerstavond, geen missie, geen ‘trots’. Alleen een hoopje ellende wat zijn opdracht gefaald heeft. Hoe zielig kan je jezelf vinden? Heel zielig, geloof me. Heel heftig kruipen de minuten voorbij. Tot ik na een 3 kwartier mijzelf verplichtte dat het nù klaar moet zijn. In een hoekje blijven zitten (of in mijn geval: in bed blijven liggen) en jezelf zielig vinden is geen optie. Dit kan ik niet laten gebeuren. Dit lost niks op. Dit lost ècht helemaal niks op. Ik raap mezelf bij elkaar en kom eindelijk tot de juiste conclusie. Ikzelf moet positief zijn, ikzelf moet mijn revalidatie maken met alles wat mij mogelijk is. Ikzelf moet revalideren! In het kader daarvan maar een slogan-of-my-life toepassen: ‘Gebeurtenissen heb je lang niet altijd in de hand, maar hoe je er mee omgaat wel!’ Dit kon ik wel eens gaan gebruiken zo af en toe.
Ik heb gefaald met de opdracht waar ik voor heb getekend bij de baas en bij de uitzending, dat gaat mij bij mijn eigen opdracht niet ook gebeuren! No way! Ik ben er weer, na een van de heftigste 45 minuten die ik me kan herinneren. Tijd voor een tukje. Morgen een nieuwe dag en met deze nieuw gevonden energie, sla ik de morfine van de nacht af. De Duitse zuster vraag 6x of ik dat wel ècht wil. En of! Ik laat me niet meer klein krijgen. Kom maar op!
Ok. Dat laatste was misschien toch niet zo’n heel goed idee. Rond 0100 uur word ik wakker. Ik krijg toch wel serieus ‘kriebels’ in de arm. Hup doorbijten en slapen. Niet zeuren. Slapen lukt niet 0200 uur. Oef. Ik weet het niet hoor. Is wel pittig dit. 0300: PIJN! Echt pijn! 2 uur niet geslapen en dit gaat niet goed. Ik ram op die bel. Met moeite. Trillend, schuddend, zwetend en rillend lig ik daar. Dezelfde zuster komt binnen. ‘Geht es?’ Het licht gaat aan, ik had geen tijd te antwoorden want weg was ze. Met een beste spuit komt ze weer terug. Morfine! Yeah! Lief probeert ze me duidelijk te maken dat ik dit had kunnen verwachten en voorkomen. Ongelijk kan ik haar ook niet geven. Na een half uurtje ben ik weer ‘de oude’ en verlaat ze de kamer weer. ‘Bis morgen Gerrit.’
‘Bis morgen und Merry Christmas’. ‘Merry Christmas
Facebook