Eerste operatie.
Een staartje, dat zou dit wel krijgen. Maar wat voor een staartje. Na enige communicatie richting de basis in Kunduz, word besloten zelfstandig terug te verplaatsen met 1 voertuig. Terug naar de base, richting het ‘ziekenhuis’. We gaan met mijn voertuig, maar rijden zit er voor mij niet in. Mijn arm zit in een positie waarin niks het meer doet. Gevoelloos maar met pijnscheuten die niet te beschrijven zijn. Beweging van de vingers lukt….in mijn hoofd. In werkelijkheid beweegt er niks, wil ik ook niks. Ik wil dat dit stopt, gelijk.
Vlak na de val is de militaire geneeskundige (AMV’er) samen met mijn medische peletonsgenootjes bezig met het protocol. De ademhaling doet het, want er komt een bak geluid uit mijn keel. Snel kom ik weer enigszins bij zinnen, want volgens mij is de statement wel gemaakt dat dit ìets minder fijn is. Misselijkheid en duizeligheid komen opzetten, maar alles blijft binnen. Wat is dit balen zeg! Zo goed mogelijk probeer ik te doen wat ze van mij verwachten, maar het is duidelijk: in die arm is iets aan de hand wat met een pleister niet te verhelpen is. Er was trouwens ook geen druppel bloed te zien, dus maakt dat de pleister al snel overbodig.
Voorzichtig naar de Bushmaster (het voertuig waarmee wij verplaatsten daar), waarbij mijn arm zo goed mogelijk gestabiliseerd werd. De AMV’er stabiliseerde mijn elleboog en ik mijn hand. Stapvoets was ongeveer de snelheid waarmee gereden werd, want bij elke hobbel/kuil trapte ik de chauffeur verder en verder de grond in (sorry 😉 )Verschrikkelijk. Pijnmedicatie was ook geen optie, omdat er nog geen diagnose gesteld kon worden behalve een onoplosbare storing in de vastgelopen arm. Meerdere keren schijn ik (bijna) weggevallen te zijn, omdat ik zin had in slapen. Het lichaam was ik ‘shock’.
Ziekenhuis.
Daar lig je dan. Op een tafel met lieve bezorgde zusters. Foto’s moeten worden gemaakt en er moet contact gelegd worden met thuis. Daar schijnen wat mensen te zitten die nog niet op de hoogte zijn. Hen word duidelijk gemaakt dat er een operatie moet plaatsvinden van een paar uur, maar er niet meer info beschikbaar is op dat moment.
Eindelijk word de pijnmedicatie toegevoegd aan mijn infuus. Wat een ongelooflijk lekkere cocktail zeg! Bizar hoe heerlijk jij jezelf kan voelen, in een bizarre situatie. Dit komt vast niet door de dopingcontrole heen gok ik zo, maar wat heerlijk.
De operatie blijkt achteraf 5 1/2 uur te hebben geduurd, waarbij ik dusdanig gedrogeerd was, dat ik geen idee heb gehad dat ik mijn ouders al 2 maal had gesproken. Rond 19:00 uur werd ik wakker omdat ik mezelf heerlijk in die dekens wou wikkelen. Bijzonder wakker worden, want wat blijkt? Dat wil niet en snel is duidelijk waarom. Er zit iets in mijn arm wat een paar uur terug nog uit een speelgoedwinkel moet zijn gehaald. Ik mòet mijn ouders bellen over wat ik zojuist heb meegemaakt en ze vertellen dat het allemaal wel weer goed komt, want dat komt het.
Een bot in de elleboog (ik zal de benamingen achterwege laten) zit een stuk uit positie en had fragmenten afgebroken. De pink (waaraan ik mijn hand aan het stabiliseren was) bleek verbrijzeld, en zenuwbanen in de onderarm zijn kapot, bekneld en/of beschadigd. Het plaatje was zo bijzonder dat mijn buddy’s van opleiding en uitzending vol ongeloof en verbazing, met de onderkaak op de grond, geen woord uit konden brengen bij hun bezoek. Een sfeerimpressie van hoe dit eruit zag, kan dan ook niet uitblijven en ongelijk kan ik ze ook niet geven.
Bizar? De gedetailleerde foto’s zal ik niet uploaden 😉
Gert
Facebook