De grondslag.
Waar moet je dan beginnen om er een duidelijke lijn in te krijgen, zonder dat je met het hoofd op het toetsenbord (of je mobiele telefoon op je gezicht) in slaap valt. In Afganistan denk ik, vlakbij Kunduz-stad. Op een basis zijn wij gestationeerd voor de Police Trainings Group 2 (PTG2). Van begin november tot half mei moeten wij zorgen voor een veilig transport (van en naar diverse locaties binnen en buiten de stad) en een veilige leeromgeving waarin de Koninklijke Marechaussee les kan geven aan de Afgaanse Politie. Zowel in een lokaal als tijdens patrouilles. Mocht de pleuris losbarsten, dan zijn wij de gelukkigen die dit moeten oplossen en iedereen veilig weer terug op de basis moeten krijgen. Dat klinkt allemaal best spannend, al zeg ik het zelf.
In de overdrachtsperiode kregen wij de voertuigen overhandigd waarmee wij deze periode de poort uit gingen. Natuurlijk veel in het opwerk traject over gehoord, dus zo’n eerste keer vond ik dan ook best spannend. Om eerlijk te zijn zakte die spanning al vlot weg, omdat we allemaal wel doorhadden dat de onrust op dat moment enorm meeviel.
Om iedereen wel op niveau te houden met schieten, medische hulpverlening, communicatie en het rijden met de voertuigen, gingen we met grote regelmaat naar een ‘schietbaan’ 15 min rijden buiten de poort. Een mooie overkapping om uit de regen/sneeuw/zandstormen/wind te werken en een kantine met verwarming en lekkere stoelen……..waren natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen. Tot zover niks aan de HAND…nog.
Vooruit spoelen naar 22-12-2011. 2011? ja dat lees je goed. Ik ben nu inderdaad al een poosje bezig om weer door de APK keuring te komen. Goed, op naar de schietbaan. 0700 uur en het vriest, grond bevroren, maar wij hebben het warm. Vuur en bewegingsoefeningen. Er is ‘vijandcontact’ waardoor wij moeten terugtrekken. Daar zijn drills voor die ik jullie zal besparen, maar het komt erop neer dat je op bepaalde momenten met scherpe patronen (waarmee je daadwerkelijk personen uitschakelt) schiet richting de ‘vijand’ en op andere momenten rent om een nieuwe positie in te nemen. Niks aan de hand zou je zeggen. Dat klopt. Tot de ‘man van glas’ weer zijn lichaam naar een positie begint te rennen waar ik moet zitten volgens deze drill. In een split second gebeurd het volgende stap voor stap heel langzaam: ik lijk voorover te vallen, klote dat komt nooit uit, maar nú helemaal niet, damn maatje zit naast me, ik móet hem voorbij, lukt niet, ok maatje beschermen -> loop van het geweer omhoog: als hij dan afgaat is het in ieder geval in de lucht, check, opvangen en doorrollen, check…….toch?…….au…aaauuu….ooeh echt AU! Ik ben gevallen. dat dringt nu tot me door. Ik hoor de Militair Verpleegkundige vragen of dit wederom een oefening is, maar bij het omhoog brengen van mijn zonnebril is zijn vraag beantwoord. Met een bezorgde stem hoor ik ‘Het komt wel goed’, maar ik voel dit anders. Nee dit komt niet goed, niet hier, niet nu. Dit moment was het einde van mijn uitzending, van mijn opdracht. Ik wist het gelijk, want dit zou een staartje krijgen.
Tot zover voor nu. Binnenkort meer, waarbij ik hoop dat jullie het leuk vinden dit te lezen. Laat gerust een reactie achter, like mijn Facebook en/of meld je eenmalig aan voor de nieuwsbrief mocht je bij elke nieuwe posts daar een mail van willen krijgen.