Weer een bezoekje aan de handfysio.
Na een zwaar weekend, is het weer tijd voor de ‘normale’ dingen. Een bezoekje aan de handfysio in Emmeloord staat weer op de planning. Altijd gezellig. We gaan natuurlijk elke week stapjes vooruit dus ik ben benieuwd wat we vanaf nu weer mogen doen.
Tevreden.
Bij de eerste bewegingen die ik maak, is de fysio erg tevreden. Dit ziet er prima uit. De hand ‘omhoog’ trekken is nog steeds dusdanig goed, dat daar eigenlijk geen aandacht aan gegeven hoeft te worden. Nou heb ik wat dat betreft dus gewoon nog steeds goed mijn best gedaan. De andere kant op, dus het naar beneden duwen van de hand, blijft een ‘dingetje’. Zij is nog steeds heel erg tevreden, want vorige week zat ik met moeite op 30 graden wat ik maximaal kon bewegen. Nu, een week later, haal ik die 30 graden erg makkelijk. Ik kom niet verder, maar dat mocht ook niet. Het is al erg positief dat ik nu zo makkelijk bij deze ‘grens’ kom. Hmm, dat neem ik dan maar voor waar aan. Een stapje verder moeten we nu wel gaan. Voorzichtig mag ik proberen de hand wat verder te mobiliseren. Extreem voorzichtig, en bij een greintje pijn gelijk stoppen. Na wat oefenen weet ik wat ik mag voelen, en hoe ik dit moet doen. Tof!
Irritatie.
Het puntje waar we ook naar kijken is de irritatie bij het litteken. Een paarse ‘vlek’ is daar sinds te operatie te zien en fijn voelt dat ook niet, als je daar aan zit. Met wat denkwerk, krijg ik een partij plakkers op mijn hand. Deze moeten de huid ‘iets liften’. Een soort cosmetische ingreep voor een mooi strak glad huidje ;). Hierdoor zou de irritatie wat af moeten nemen en het litteken wat rustiger moeten worden.
Sporten.
Ja daar is hij weer. Het onderwerp sporten. Zij zou overleggen met de chirurg of ik zou mogen zwemmen. Nope! Ik moet geduld hebben. Jahaaaa. Weet ik wel, maar vraag het elke keer weer hoor. ‘Vragen mag altijd’. Ik moet het echt de tijd geven. De schroefjes en draden moeten ‘vergroeien’ met de botstructuren en en weefsels waarin ze dit hebben aangebracht. Daar staat simpelweg 12 weken voor, voordat dit sterk genoeg is. Daarbij denkt zij niet dat ik geen grenzen ga opzoeken als ik wel in het water lig. Ik snap niet hoe ze daar bij komt. Ik zal hooguit proberen tot waar ik kan gaan, voordat ik reactie krijg. Dat is toch iets heel anders? Toch?
Mochten wij nu te snel gaan, zal het weefsel wat nu hersteld is kapot gaan, waardoor de stabiliteit die gemaakt is weg valt. Dan ga je zoveel stappen achteruit, dat vind ik het ook echt niet waard. Ik wil er zo snel mogelijk vanaf zijn, alles weer doen zoals ik dat wil. Daarvoor nu maar inhouden en doen wat er van mij gevraagd word.
Een paar nieuwe oefeningen mee. 1 Dus om de pols te mobiliseren, en 1 met een bal. Heel simpel de hand op de bal, en van je af rollen en weer naar je toe. Het is saaisimpel, maar hier worden de grenzen neergezet. Hmmpf vooruit dan maar. De brace mag thuis wel veel meer af, maar met slapen of van huis gaan moet de brace wel om zijn. Risico’s zijn dus nog steeds te groot.
Braaf hoor ik het aan, braaf zal ik luisteren. En toch. Toch kan zij het weer niet laten om iets in mijn verslag te zetten. ‘Patiënt wil snel, patiënt mag NIET TE SNEL’. Zucht.
Gert
Facebook