Hallootjes!

Een nieuwe revalidatie blog. Er is weer een mooie verbetering die ik met jullie wil delen. Het eerste stapje in de revalidatie is alweer gezet en dat geeft een boel vertrouwen.

2 Weken geleden.

Eventjes 2 weken terug. Na de operatie werd mij op het hart gedrukt erg voorzichtig te gaan doen. Het is in de pols dusdanig zwak dat ‘absolute rust’ (ja daar is hij weer) noodzakelijk is. Een verkeerde beweging of onverwachtse belasting zal genadeloos afgestraft worden, doordat al het gerepareerde dan in no-time ongedaan zal worden gemaakt. Hoe lastig dit voor mij ook is, ik ben echt van mening dat ik mij daar goed aan heb gehouden.

Terug naar nu.

Iets over 10 in de ochtend. De telefoon gaat over door een privé nummer. Dat zal de taxi wel zijn. Net als de vorige keer is de taxi prima op tijd. Iets te vroeg zelfs. Bij het openen van de deur, zie ik dezelfde chauffeur als vorige week. Dat staat weer garant voor een gezellige heenweg. Na 2 meter zet hij de auto weer stil. Er klopt iets niet. In zijn systeem staat dat hij naar Emmeloord moet, terwijl vorige week Lelystad op de planning stond. Beste man, het klopt. Vandaag staat Emmeloord op de planning, dus gas op die lolly. Na een veel te gezellige rit, staan we binnen een zucht voor de deur.

Vandaag gaan we met de handfysio overleggen over de wondcontrole, eventueel een andere braceen heel misschien wel oefeningen? Ik kan het kort en lang vertellen. De korte variant: alles positief haha.

De lange variant:

Bij de wondcontrole is het pure positiviteit. Helemaal dichtgegroeid en zag er mooi rustig uit. Wat past dat toch goed bij mij. Dat rustig dan he, niet dat dichtgegroeid zijn ;). Hmm misschien past dat toch niet zo? Ik weet dat het allemaal niet meer zo is afgetraind is als een poosje terug, maar goed druk ben ik natuurlijk helemaal niet. Back to subject.

Wondcontrole waren we. Het litteken mag gemasseerd worden, wat betekend dat de brace af mag. Heerlijk, toch? Nou niet helemaal! Heel onwennig om de veiligheid van de brace te missen. Niet zozeer voor het masseren hoor, want dat mag al een poosje. De oefeningen daarin tegen? Ja, ik mag oefenen! Heel voorzichtig, met enorme beperkingen in het aantal graden waarin bewogen mag worden, zet ik de eerste stapjes. Of eigenlijk, de eerste bewegingETJES. Heel onwennig, zonder ondersteuning de hand in een hele lichte vuist, kleine stukjes omhoog en naar beneden. De arm in meerdere posities om dezelfde oefeningen uit te voeren. Ik was zelfs zo voorzichtig, dat zelfs de fysio een beetje moest lachen. ‘Hij breekt heus niet af hoor’.

En de brace? Mag deze om in plaats van de spalk? Ja en nee. Buiten de oefeningen om, moet ik mijn pols gewoon in de brace houden. Met extreme voorzichtigheid zou ik zonder brace mogen ‘zonnen’, maar ik mag nog steeds onder geen enkele voorwaarde ongecontroleerde bewegingen maken. ’s Nachts, of met enorme drukte qua mensen, moet ik nog wel mijn gipsen spalk om. Dit om met mijn lekkere woelige karakter net iets meer stabiliteit te geven aan dat gerepareerde vleugeltje.

Al met al dus wel echt een positief puntje te pakken in mijn revalidatie. Een goede sprankel hoop kan ik dan ook niet onderdrukken. Ik ben benieuwd hoeveel punten ik nodig heb voor de overwinning. Ik pak ze allemaal. Dit puntje alleen maar even met de linker hand, maar rechts gaat volgen. Let maar op.

Facebook