Maandag. Een nieuwe week. Met veel nieuwe dingen in het vooruitzicht (waaronder mijn eigen blog).

De wekker gaat…vroeg. Even de tijd genomen om te douchen, om daarna níet te ontbijten. Het arme lijf vraagt om de welbekende broodjes, maar helaas.. Vandaag gaat het allemaal even wat anders. Ook Manon heeft de weg naar beneden kunnen vinden. Zij knabbelt haar ontbijt wel lekker naar binnen. Nouja het is maar even zo.

Rustig klaar maken en daarna de auto in naar Emmeloord. Wat moet een mens zo vroeg in Emmeloord? Er is een tafeltje voor 1 gereserveerd voor mij. Voor een uur lang, met persoonlijke begeleiding van een compleet team in extreem schone kleren. Inderdaad, ik word vandaag geopereerd voor de 6e keer.

Onderweg letterlijk bijna klem gereden tussen een niet oplettende bedrijfswagen en de vangrail, wat bijna de hele operatie onnodig liet zijn. Maar goed, ‘bijna’ is hetzelfde als ‘helemaal niet’. Toch zal het prettig zijn dit soort dingen maar over te slaan. Ondanks dit waren wij natuurlijk weer 45 minuten te vroeg aanwezig, dus eerst even plaatsnemen en wachten tot ze ons kunnen ontvangen.

Een vrolijke zuster komt de eerste controles doen en neemt ons mee naar de kamer, waar een gespreid bedje klaarstaat. Binnen no-time werd ik al opgehaald en naar de ruimte waar je het infuus in de hand krijgt geprikt. Deze keer zou ik waarschijnlijk niet onder narcose hoeven, want een zenuwblok moest volstaan. Nou heb ik die al vaker gehad en geloof me, het werkt. Nu zouden ze hem deze keer in de oksel prikken in plaats van in de hals/nek, dus dat was wel even nieuw. Het was even wat gepriegel en gezoek, maar de ervaring van deze beste man liet hem zeker niet in de steek en ik werd nog gevoellozer als dat ik al was ;).

Op naar de operatiekamer. Daar zou ik door dr. Bertleff geopereerd worden. Een plastisch chirurg die heel goed staat aangeschreven. Op voorhand geloof ik dat meteen, gezien zij binnen 20 seconden kon vertellen wat er was en waarom dat geopereerd moet worden. Ook mijn handfysiotherapeut Titia Beumer wou graag bij de operatie zijn en kwam dan ook binnenlopen toen ik goed en wel op de tafel lag. Nu ik niet onder narcose lag, konden we mooi kletsen over wat ze zagen, wat ze deden en hoe het ging. Ook heb ik een glimp mogen opvangen van de binnenkant van mijn hand. De uitspraak ‘ik heb een gat in mn hand’ krijgt ineens een hele andere wending.

De stand van verschillende botjes zijn bij mij anders als hoe het vanuit de natuur ooit bedoeld is. Heel veel ruimte daar waar het niet hoort, en heel weinig ruimte daar waar iets meer wel fijn zou zijn. Ze heeft nu 4 botjes met 3 oplosbare schroeven en draad aan elkaar gezet om te stabiliseren, maar niet te blokkeren. Nu is dit nog heel zwak, maar voor straks wel de mooiste oplossing. Op de vraag of ik deze situatie mijzelf ‘in de hand’ heb gewerkt, was de chirurg heel stellig. Dit kan alleen door een enorme piekbelasting. Iets wat dus gerelateerd is aan het ongeval in 2011. Dat is wel erg fijn om bevestigd te hebben gekregen.

Terug op de kamer eindelijk eten! N aast mij lag mijn kamergenote ook alweer op haar plek. Een hele gezellige dame die al 44 jaar getrouwd is! We hebben gelijk ook nog wat relatietips mee gekregen van deze goed gebekte humoristische Lelystadse oma, die elkaar de vrijheid geven toch wel het belangrijkste vind. Op de dag van de bruiloft zal ze voor óns duimen, én voor mooi weer. Gek genoeg geloof ik haar ook nog.

Hoe nu verder.

2 weken gips, daarna 2 weken 24/7 een brace met absolute rust. Ja, dat vind ik inderdaad nog een dingetje. Absolute rust. Dat klinkt als een ‘weinig rekbaar begrip’. Het is maar even beter zo en zal me er ook aan houden. De pijn is nog aanwezig, maar met wat paracetamol wel dragelijk, vind  ik.

Dit was dan de eerste blog. Drop een reactie hieronder als je dat wil, volg me op facebook als je dat leuk vind en mailen mag altijd naar info@blog-gert.nl