Terug naar huis?

In de blog van vorige week zijn we gebleven bij de kameraden die langs kwamen en die nogal geschokt de deur binnen kwamen. Wat wil je, een stellage aan de arm zie je ook niet elke dag. Het ongeluk vond plaats op 22 december 2011. In Nederland hebben we in die periode eigenlijk nooit sneeuw of gek weer. In Kunduz kan dat nogal verschillen per dag. Wat zeg ik, per halve dag. Einde van de middag 24 graden boven 0, de volgende ochtend 5 cm sneeuw en 5 graden onder 0. Een dag later weer andersom. Zandstormen zijn daar ook geen zeldzaamheid in die periode, dus het kan lekker spoken. Daardoor is het dus ook zo, dat er niet altijd gevlogen word van en naar Kunduz.

Ik heb van alle randzaken niet alles meegekregen gelukkig, maar het werd mij al snel duidelijk dat ze mij zo snel mogelijk van de basis in Kunduz naar Mazar-e Sharif wouden hebben. Niet omdat ik zo vervelend was hoor, maar alle vluchten naar het westen gaan vanaf die basis en niet rechtstreeks vanaf Kunduz. Daarbij zitten we vlak voor de kerst en had ik nog de hoop met kerst thuis te kunnen zijn. Als ik dan toch niet kan blijven bij de maten, dan maar thuis met de familie. Er heerste een vorm van stress de dag na de operatie. Ik moest rap klaar gemaakt worden, want de helikopters zouden er zijn. Op mijn vraag of mijn commandant op de hoogte was van mijn vertrek, kon niet echt worden gereageerd. Dat zegt mij al genoeg. Alles goed en wel klaar, ging de vlucht toch niet door. Als ik het mij goed herinner was het zicht te slecht voor de heli’s om te landen/vliegen. Met een boel bombarie weer in het ziekenhuisbed. Er zou nog bezoek van pelotonsmaatjes komen, dus ik kom de middag en avond wel door.

Gelijk de gelegenheid gegrepen om de verzorgers mijn commandant in te laten lichten dat het vertrek gepland staat. Een kwartier later kwam de verzorger binnen. Of ik nu gelijk nog door de röntgen wou. Vervolgens stuiteren 4 mensen binnen waarvan ik niet wist wie ze waren. Ik zie ze alles wat van mij was (gebracht door de maatjes) in een rugzak stoppen. De heli’s landen met 2 minuten dus ik moet binnen 1 minuut: foto’s maken, naar het toilet, op de brancard geknoopt worden, ingepakt worden,  spullen pakken en afscheid nemen van de club.

Oh ja! Afscheid nemen? Weten zij het al? ‘I realy don’t know, sir’ was het antwoord. Foto’s gemaakt, op bed geklommen en tijd voor een lach momentje. Met alle medicatie die ik heb gehad voor de operatie, heb ik een poging gedaan de plastisch chirurg te versieren. Jup. Ik weet het ook echt niet meer en heb zo’n vermoeden dat dit ook niet echt over kwam.

Op mijn vraag wie toch al de medische mensen om mij heen zijn om me beterschap en een goede reis te wensen, beantwoord de verzorger dat de vrouw die er bij staat de plastisch chirurg is. Waarna hij met een hele grote lach en net hard genoeg zodat iedereen het kon horen zegt: ‘You tried hitting on her!’. Ik heb iemand nog nooit zo ongemakkelijk zien zijn, dan haar haha. Prachtig. Niks ten nadele van haar als persoon, maar ik hoop dat haar dosis ‘liefheid’ groter is dan haar dosis ‘knapheid’. Bij dat laatste heeft ze niet bepaald vooraan gestaan met uitdelen. Dit was gelijk ook het laatste lollige van deze dag. We moeten door.

BAM.

Ik word naar buiten gereden richting de ambu, maar het besef komt binnen. Hard ook. Natuurlijk nog dopey van alle medicatie cocktails, dus lekker van slag. Dit was het. Geen gedag naar de maten. De meesten maakten mij nog niet eens echt uit, maar een aantal had ik graag nog even een handje geschud. Helaas. Deuren dicht en rijden maar. Een paar minuten later zijn we bij de heli’s. Even een ronde draaien met de brancard, want ondanks alle drama wil ik wel ff zien waarin we vliegen. 2 Zweedse heli’s, meer weet ik niet meer. Geen tijd te verliezen, ze zijn al bezig met de checks. Ik lag goed en wel, beide schuifdeuren waren nog los, alles klaar voor vertrek. Tot ik word aangetikt door de dokter/verpleegkundige. ‘There are some people for you’, hoor ik door de headset. Vastgesnoerd en al zie ik koppie na koppie ff bij de heli in de opening. Heeft het bericht mijn eenheid dus toch net op tijd gekregen. Breekpunt was dit wel even hoor. Niet alleen in negatieve zin. Zeer zeker niet, want ik vond het ongelooflijk tof dat dit toch nog even kon en ze de tijd namen bij het ‘kneusje’ langs te komen haha.

‘Ready for takeoff?’ Ik zie de 2 Zweden zich insnoeren in de open schuifdeur. Beiden draaien hun wapensysteem de schuifdeuren uit en kijken naar buiten. De eerste heli hoor ik opstijgen. Onze heli begint kabaal te maken, te schudden en dan hoor ik: ‘Keep calm, lay down and enjoy the flight’. Met een traan op de wangen, maar een enorme glimlach van oor tot oor antwoord ik: ‘I don’t even have a choice, do I?’. Zijn antwoord: ‘Haha nope. Roger! Ready for takeoff’. Met een enorme wind door de heli, stijgen we op. Subtiel en heel beheerst. Een bijzondere ervaring in heel veel opzichten.

Een zucht. Terug naar huis?

Misschien was deze wat ‘zwaarder’ om te lezen, maar heb hem met een lach geschreven.

Facebook